Якм вы яляеце Яську? Як ён адчува сябе на лузе, пра

Яська гэта невялкага росту мужчына, каранасты, з моцным рукам. У гэту ранцу ён адчува невыказнае шчасце, назраючы за прыгажосцю навакольнага свету.

Штосьц дзнае раблася з м у гэтую ранцу. Ён сам добра не разуме сябе, адно пасмхася разгублена, слухаючы, як трапеча, шчаслва заходзцца грудзях сэрца ад усяго, што бачаць вакол вочы. Влажны па шыю, у высокай роснай травке, яшчэ больш шчуплы ад таго, што шыракаватая, вайсковага раскраиваю кашуля галфэ шчыльна аблпал цела, без шапк, з рэдкм рудаватым пасмам влажных валасо, Яська раз-пораз спыняся, дастава з глыбокай кшэн мянташку застыва так, трымаючы яе выцягнутай руцэ.

З-за маладога алешнку ставала сонца. За ровам, за гэтым цыбатым алешнкам, чу Яська, прачыналася выспа. Недзе самым глухм куточку яе, у ельнку, таемна застагна лясны голуб; мусць, абуджаная м, нездаволена рэзка затрашчала сарока, гулка пераклкнулся мж сабою дразды.

Востра запах валяряннк. Сонца разам з расою знмала, цадзла над лугам церпк, аж кружыла галаву, водар. З высокай травки, з-пад самых Яськавых ног, шэрым камячкам пырхала, разляталася бак дробнае птаства.

Асцярожна, як баючыся парушыць цнатлвае хараство наваколля, апуска Яська касу. Пакорлва паддавался, падал ружовыя, трапяткя маланк, падатлва-мякка слася пракос духмяны, у зялёных, што маладыя гурк, стручках аер, купчаста клалася густая, як сцягнуць касою, балацна, благоухала свежаю рыбаю, рачным глеем, водарасцям.

Яська зно нерашуча спыняся, зно свора нерухома, глядзе, слуха. У нейк момант са здзленнем адчу, як нараджаецца, вырастае душы нязгода з настойлвым цягам Палавай мянташк, што адбвала касу жо на другм канцы лугу, з нямела-паспешлвым, прагавта-жадобным гукам Внцусёвай, якая пляскала недзе зусм блзка, за круглым лазовым кустиком. Зявлася душы неадольнае жаданне спынць х, крыкнуць: Чакайце, хлопцы. Пастойце. Гляньце, хараство якое!

Такя пачуцц былы выклканы прыродным характарам, асаблвым настроем касца, яго нутранным пачуццём прыгожага, глыбокм лрызмам, добай, уражлвай душой Яськ.